Janneke Staarink weet als geen ander ondernemerschap en liefde voor cultuur te combineren.
Dat die combi van zaken en liefde vooral Rotterdam betreft (IFFR, de Doelen) kan als een groot voordeel gezien worden.
Onder haar leiding werden er 8 nieuwe kunstwerken verworven voor de Doelen, waarvan 4 van vrouwelijke kunstenaars.
Welke vrouw(en) uit het verleden heeft je geïnspireerd?
Allerlei vrouwen schieten me te binnen, maar met stip op één staat mijn moeder. Zij heeft mij gevormd, gecoacht en liefde gegeven. Haar invloed is onmiskenbaar.
Daarnaast denk ik aan vrouwen als Hedy d’Ancona. Zij pakte een onderwerp vast, bleef zich daar een leven lang voor inzetten en deed dat met een onuitputtelijke passie en energie. Zulke vrouwen die onverschrokken ergens voor vechten, inspireren mij enorm.
Dat zie ik ook dichtbij. Lilian Alibux, een van de drie directeuren van Oxfam, vind ik een voorbeeld van leiderschap en strijdlust. Haar lef om het onrecht in de wereld aan te kaarten en anderen te empoweren verdient mijn respect. Wat mij daarin raakt, is die onverschrokkenheid: durf je je uit te spreken en hoe doe je dat? Voor de een is dat publiekelijk, voor de ander achter de schermen, maar het is allebei even waardevol.
Die kwaliteit zie ik over de hele breedte van het politieke spectrum. Ik heb misschien niet altijd dezelfde mening als Mirjam Bikker, maar ik bewonder haar standvastigheid. Dan denk ik: you go girl. Ook bij onze burgemeester Carola Schouten zie ik lef: ze is er telkens weer voor iedereen en gaat elke keer opnieuw de uitdaging aan. Een vrouw als Femke Halsema draait al wat langer mee, maar staat voor mij symbool voor rolvastheid en principes. Haar woorden bevatten altijd een sprankje hoop en dat is een enorme kracht in haar rol.
Het zijn die vrouwen, naast mijn moeder, die mij laten zien wat er mogelijk is als je durft en volhardt.
Wat doe je om vrouwen zichtbaar te maken?
Dat is niets wat ik expliciet nastreef, het ontstaat vanzelf omdat ik het volkomen vanzelfsprekend vind.
Een voorbeeld: eind vorig jaar hebben we in de Doelen een nieuwe plint geopend, samen met allerlei partners. Pas bij de opening besefte ik dat veel partijen met wie ik had samengewerkt vrouwen waren. Dat was geen bewuste keuze, maar ontstond vanuit de energie en het vertrouwen dat we bij elkaar voelden. Ze stapten in op een idee dat nog niet helemaal was uitgewerkt, maar ze konden het al voor zich zien. Dat vind ik typisch voor veel samenwerkingen met vrouwen: je voelt elkaar snel aan, soms is een blik genoeg.
Een ander voorbeeld is de kunstcollectie van de Doelen. Toen ik hier begon, zag ik dat die vrijwel uitsluitend bestond uit werk van mannen. Na de Tweede Wereldoorlog werd veel kunst aangekocht, de zogeheten wederopbouwkunst, en dat waren bijna altijd mannen.
We hadden letterlijk maar twee werken van vrouwen. Dat aandeel wilden we graag vergroten. Daarom hebben we financiering gevonden om vrouwelijke kunstenaars opdrachten te geven voor grote werken. Daarnaast kregen we een imposant kunstwerk aangeboden voor op het dak van Madeleine Berkhemer, een vooraanstaande Rotterdamse kunstenaar, met de titel Legshow.
Soms moet je heel bewust de knop omzetten. Voor vrouwen gaan dingen niet altijd vanzelf, dus waar ik kan, draag ik mijn steentje bij om ruimte en draagvlak te creëren.
Wat wens je de toekomstige Rotterdammers toe?
Ik wens dat we elkaar vaker gaan zien en ontmoeten. Niet om een levensstijl op te leggen, maar om elkaar te inspireren en nieuwe verbindingen te creëren. In de Doelen proberen we dat tastbaar te maken. Jij bezoekt misschien een klassiek concert en een ander kiest voor jazz, maar hoe mooi is het om elkaar daarna tegen te komen en te vragen: hoe was het bij jou in de zaal? Zo leren we elkaars genres kennen en ontdekken we samen nieuwe werelden.
‘’ We leven nog steeds in een mannenwereld, dus waar ik kan, draag ik graag mijn steentje bij om ruimte voor vrouwen te creëren.”
